Yamato, the Drummers of Japan

Yamato was voor het eerst in Amsterdam! In het Nieuwe de La Mar op het Leidseplein. Mijn moeder had twee kaartjes ons gekocht, omdat ze weet dat ik zo veel van Japan hou, omdat we allebei van drummen houden en omdat we nieuwsgierig waren naar de voorstelling.

De drummers van Yamato hebben een heel strak schema wat ze iedere dag moeten uitvoeren. Ze staan vroeg op en moeten dan meteen tien kilometer rennen, na het rennen gaan ze gewichtheffen – dat doen ze de rest van de ochtend. Ze oefenen samen in de middag en daarna oefenen ze individueel totdat ze naar bed gaan. Ze hebben ook een speciaal dieet, ze mogen alleen maar heel gezonde dingen eten. Ze zijn zes tot tien maanden in het buitenland om voorstellingen te geven, maar ze hebben geen tijd om toeristische plekjes te bezoeken. Ze zien dus alleen maar de theaters en de hotels.

Ik was nog niet in het Nieuwe de La Mar geweest, ik fiets er wel heel vaak langs en van de buitenkant ziet het er al mooi uit, maar van binnen is het echt geweldig. Er hangen zo’n mooie foto’s overal! Ze zijn allemaal van bekende Nederlandse acteurs en actrices. Die foto’s kan je alleen zien als je naar een voorstelling gaat. De enige foto die je van de buitenkant kan zien is een hele grote foto van de koningin.

We gingen de zaal binnen – een heel grote zaal. We zaten op de tweede rij van het balkon, in het midden, dus we konden alles echt heel goed zien. De drummers begonnen met een korte speech in het Engels (ze zeiden dat ze eigenlijk hun tour wilde annuleren vanwege de ramp in Japan, maar toen ze er goed over nadachten wilden ze toch gaan touren om zo veel mogelijk geld voor Japan op te halen. Aan het einde van de voorstelling zouden ze in de hal gaan staan met doosjes waar je geld in kon stoppen) en daarna begonnen ze meteen met drummen. Het was echt geweldig. Ze waren zo enthousiast en zo vrolijk en ze hadden zo veel energie, je werd er zelf helemaal energiek van! Het decor was heel erg mooi en de pakjes die ze aanhadden ook. Na de pauze hadden ze iets anders aan dan voor de pauze. Voor de pauze zagen ze er erg sportief uit en na de pauze hadden ze prachtige pakjes aan van kimono stof. Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden, de foto’s heb ik van internet, ik weet niet of ze van de voorstelling zijn die ik gezien heb.

In het half uurtje pauze liepen we een rondje door het theater om alle foto’s goed te bekijken – daar hadden we van tevoren geen tijd voor gehad. Na de pauze hadden ze ook wat andere Japanse instrumenten erbij gehaald; een shamisen en nog een instrument waarvan ik de naam niet weet. Ik had aan Fumiko gevraagd wat voor instrument het was en ze heeft het me gezegd, maar ik ben het alweer vergeten… Zo kwamen er nog meer mooie klanken bij. Het was echt een heel bijzondere ervaring. Als ze weer in Amsterdam zijn – dat zal nog wel even duren – ga ik weer.

Toen ze klaar waren kregen ze een staande ovatie en het publiek bleef maar klappen. Ze renden het podium af, maar het publiek ging harder klappen en gillen, dus toen kwamen ze maar weer terug. Ze speelden nog een nummer en toen gingen ze echt weg. Ze riepen heel hard ‘DANKJEWEL!’ Dat was leuk, leuk dat ze een woordje in het Nederlands riepen. Mijn moeder en ik liepen naar beneden en in de gang stonden twee leden van Yamato met een doosje op het publiek te wachten. Ik ging ook wat geld geven. De man zei ‘Dankjewel!’ en ik zei ‘Watashi wa anata no show ga dai suki desu!’ (‘Ik vond jullie show geweldig!’ in het Japans) Hij keek me geconcentreerd aan – want hij dacht dat ik Engels tegen hem ging praten – en toen riep hij ‘Aah! Nihongo! Arigatou!’ (Ah, Japans! Dankjewel!) Ik durfde eigenlijk niet iets in het Japans te zeggen, maar ik ben echt blij dat ik het wel gedaan heb…anders had ik er echt spijt van gehad.

http://www.yamato.jp (Hier kan je filmpjes en foto’s bekijken en meer informatie over Yamato vinden).

Aerial Yoga

Aerial Yoga. Nog nooit van gehoord! Mijn moeder wees me op een artikel in het NRC Handelsblad over aerial yoga. ‘Wat is dat?’ vroeg ik. ‘Ja, lees maar. Dat vind jij leuk.’ zei mijn moeder. Ik las het en ik zag wat foto’s en inderdaad, ik vond het meteen leuk. Yoga heb ik altijd leuk gevonden, toen ik op de basisschool zat zat ik met een vriendin op kinderyoga. Toen werd ik er te oud voor en moest ik eraf, later heb ik het nog even gedaan, maar ik vond het een beetje saai, het ging allemaal een beetje te langzaam vond ik. Dit is natuurlijk yoga met wat extra’s! In plaats van op de grond oefeningen doen, doe je oefeningen in de lucht. Extra zweverig dus! Je zweeft natuurlijk niet echt, je hangt in een doek. Zoals hieronder.

Gisteren heb ik mijn eerste aerial yogales gehad en ik vond het echt een ontzettend leuke, aparte ervaring. Het is uitdagender om yoga oefeningen in een doek te doen dan yoga oefeningen op de grond. (De vrouw met het bruine haar is de docent).

Eerst deden we allemaal zware oefeningen – of misschien waren ze zwaar omdat ik er niet aan gewend was – en tussendoor een paar keer de zonnegroet. De zonnegroet doen we natuurlijk wel op de grond! De oefening die je op de foto ziet deden we gisteren ook een paar keer. Die oefening was zwaar – maar makkelijker dat ‘ie eruit ziet. Toen ik op de website keek en ik deze foto zag dacht ik nog ‘ojee, dat gaat me nooit lukken…’ maar het is me wel gelukt!

Aan het einde van de les moesten we in de doeken gaan liggen – ze zijn erg groot, dus je kan er helemaal in kruipen – en onze ogen dicht doen. De yogadocent kwam langs en trok aan elke doek, zodat we allemaal lagen te schommelen. Ik viel daar bijna van in slaap!

http://www.aerial-yoga.nl

Pikachu

Mijn zusjes kregen een cavia – ik was er eerst tegen, want ik vind het echt heel zielig, zo’n lief klein beestje in een kooi – maar toen ik ze zag was ik er opslag verliefd op. Ze zijn zo schattig en zo lief en klein. Ik wilde er ook een. Mijn ouders zijn toen de laatste van de broertjes gaan halen toen ik aan het werk was bij de bakkerij. Mijn jongste zusje noemde haar cavia Kareltje, mijn middelste zusje noemde die van haar Timo en ik noemde die van mij Pikachu. Juist, vernoemd naar een Pokémon. Ik werd natuurlijk uitgelachen, want ik was 16 toen ik Pikachu kreeg en een beetje oud om nog van Pokémon te houden, maar toch noemde ik mijn cavia Pikachu.

Mijn jongste zusje had geloof ik nog niet helemaal door dat het echte beestjes waren – ze was toen nog erg jong. Ze vroeg ‘wat is dat streepje?’ Cavia’s hebben een streepje onder hun neus, een verticaal streepje, dus ik dacht dat ze dat bedoelde. ‘Nee, dat daaronder.’ Ik keek naar Pikachu. Het enige andere streepje dat ik zag was zijn mondje. ‘Dat is hun mondje.’ zei ik. ‘Hebben ze een mondje?’ vroeg mijn zusje met grote ogen. ‘Ja natuurlijk, ze moeten toch ook eten?’ ‘Ojaaa!’ zei ze terwijl ze verlegen lachte.

De drie broertjes hadden helaas veel ruzie – tja, dat krijg je met drie mannetjes – dus we hadden ze een paar maanden naar cavia opvang ’t Kuufke in Limburg gebracht.  Daar werden ze goed verzorgd en kregen ze een vrouwtje. Timo had iets aan zijn longen, dus die leefde helaas niet lang, Kareltje kreeg een vrouwtje en een nieuw gezin om bij te wonen en Pikachu kreeg ook een vrouwtje en kwam weer bij ons thuis. Het vrouwtje heette Plientje.

Nu hebben we alleen Pikachu nog, zoals je al hebt kunnen zien is het een grote, bruinrode, bolle cavia. Hij is niet heel erg zacht, hij lijkt een beetje op een borsteltje. Hij reageert altijd op mijn stem. Als ik thuiskom en ik zeg iets gaat ‘ie piepen en fluiten en dan wil hij dat ik hem oppak en aai. Echt heel schattig. Hij kruipt altijd helemaal tegen me aan als hij op m’n schoot of schouder zit. Als ik hem op de grond zet kijkt hij altijd verward om zich heen, ik vraag me dan altijd af wat hij denkt – misschien denkt hij helemaal niet, ik heb geen idee. Misschien denkt hij zoiets als ‘waar ben ik nu weer?’ of ‘wat wil ze dat ik hier doe?’ of ‘wat zijn die tegels koud!’ of ‘waarom zet ze me niet buiten neer?’ of ‘zet me terug, ik ben moe’. Hij kan vanalles denken.

Als ik ’s avonds tv kijk, zet ik hem meestal op mijn schoot, hij kijkt echt mee! Cavia’s kunnen kleuren zien, dus bewegende kleurrijke beelden zijn interessant voor ze. Als hij het leuk vindt, gaat z’n kopje omhoog en spitst hij zijn oortjes. Dat vind ik zo leuk! Hij is ook erg kieskeurig, toen hij heel klein was, hadden we allemaal gekleurde brokjes voor hem. Hij vond de rode het lekkerste, die waren altijd als eerste op. De groene vond hij niet lekker. Hij rommelde altijd met zijn pootje in het bakje en dan gooide hij de groene brokjes uit de kooi – ik heb wel eens zo’n brokje tegen me aan gehad! Nu hebben we dus gewoon bruine brokjes, met verschillende smaken. Groene paprika is hij nog steeds niet echt dol op, maar soms hebben we geen rode en dan moet hij dat toch maar eten. Andijvie vindt hij wel ontzettend lekker.

In een boekje las ik dat cavia’s ook kaas eten. Kaas! Ik legde wat blokjes kaas in het bakje en – dit was nog toen we drie cavia’s hadden – ze liepen heel voorzichtig met hun nek gestrekt naar de blokjes kaas toe, ze snuffelden eraan en sprongen piepend en bang achteruit. Geen kaas voor hun dus!

Minami-ke – aflevering 2

Hieronder kan je aflevering 2 van Minami-ke zien.

In deze aflevering wil een vriendin van Haruka stoppen met school om een heel rare reden, Chiaki krijgt ruzie met een klasgenootje, Chiaki verzint voor al haar klasgenootjes een bijnaam en Kana test Chiaki’s IQ. Veel plezier!

Minami-ke, aflevering 2 – part 1

Minami-ke, aflevering 2 – part 2

Mopshond – Kawaii desu ne!

Mopshonden zijn de allerliefste en schattigste honden die er zijn! Vind ik. Veel mensen vinden ze erg lelijk – en dat begrijp ik volkomen – maar ik vind ze echt ontzettend leuk. Ze lopen zo grappig en ze knorren zo lief. En kijk nou toch eens naar die lieve oogjes!

Altijd als ik een mopshond zie wil ik ‘m aaien, maar meestal durf ik niet aan het baasje te vragen of ik ‘m mag aaien…maar gisteren wel! Ik liep met Ben over de Haarlemmerstraat en daar zagen we een mopshondje, een hele schattige. Ben wist eerst ook totaal niet wat ik nou zo schattig vind aan die beesten, maar sinds gisteren is hij het gelukkig met me eens, dat kwam omdat die mops op de Haarlemmerstraat nieste – en dat zag er echt schattig uit. Even later – toen we bij de Negen Straatjes aankwamen – zagen we weer een mops. Hij zat in het zijspan van een motor en zijn baasje zat op de motor te bellen. Even later sprong de mops voor op de motor, hij sprong te hoog, dus hij gleed een stukje terug – wat er weer heel schattig uit zag. Toen wilde ik ‘m echt aaien, dus ik liep naar de man op de motor met de mops toe en vroeg of ik z’n mopsje mocht aaien. ‘Natuurlijk mag je m’n mops aaien. Ga je gang.’ Wat een zachte mops! Ik wist niet dat ze zo zacht waren. De mops pakte m’n hand in z’n bek en begon heel erg over m’n hand te kwijlen en eraan te knabbelen – normaal zou ik dat vies vinden, maar de mops is schattig, dus ik vond het niet erg. ‘Hoe oud is ‘ie?’ vroeg ik. ‘Drie.’ Drie. Mijn lievelingsgetal! ‘Heb je zelf ook een mops?’ vroeg de man. ‘Nee, ik heb wel een cavia.’ zei ik. ‘Oh. Dat is wel heel wat anders.’ hij keek me een beetje raar aan. ‘Ja dat weet ik, maar ze maken wel ongeveer hetzelfde geluid.’ (De mops was erg aan het knorren, mijn cavia knort ook altijd). Jammer dat ik mijn camera niet bij me had…

Minami-ke

Minami-ke (みなみけ) is een van mijn favoriete anime. Het gaat eigenlijk nergens over en het lijkt vrij veel op Ichigo Mashimaro (いちごましまろ) – ook een van mijn favorieten.

Minami-ke gaat over drie zussen – Minami Haruka, Minami Kana en Minami Chiaki – die samenwonen, ze zitten allemaal nog op school en zijn altijd alleen thuis, ik weet niet waar hun ouders zijn…dat komt misschien omdat ik het thuis zonder ondertiteling kijk – die zat helaas niet op de DVD – en ik maar af en toe een woord van het snel gesproken Japans versta. Gelukkig bestaat er Youtube! Soms kijk ik de afleveringen op Youtube, daar zijn ze wel ondertiteld.

Hieronder kun je de eerste aflevering bekijken. (Dit is de versie met ondertiteling, erg grappig geschreven)!

Minami-ke, aflevering 1 – part 1.

Minami-ke, aflevering 1 – part 2.